آخر این انسان کیست؟….
سراینده: معتقد
نوشته شده در: وبلاگ عقاید
آخر این انسان کیست؟….
سراینده: معتقد
نوشته شده در: وبلاگ عقاید
آسمان آبی بود
لکه ابرها همه جا بودند
نسیمی می وزید
ودر اعماق جان
لرزشی حس می شد
زمین ساکت بود…
در انتظاری مرموز
در انتظاری طولانی
انتظاری از دیرباز:
نفسش ساکن بود
بیابان در تپش بود
قلب صحرا می زد
جنگل اما انگار
سبزیش معنا داشت
حادثه ای در پیش بود
خانه های کوچک
کوچه های باریک
گنبد گرد کبود
بی هیچ پلک زدنی
انگار در تماشا بود
برگی از زمین برخاست
باد شدّت گرفته بود
جنبشی حس می شد
جبنشی غیر از باد، غیر ازبرگ
انگار حادثه ای رخ می داد
ناله کردند لولاها
پنجره ها کوبیدند
دیواری بلند شد
همه اش مه،
همه اش گرد و غبار
دنیا دیگرگون شده بود
و در این بحبوحه،
نه حیوانی بود
نه کبوتر، نه درخت
خبری از پَر پروانه نبود
هرچه بودی همه اش غوغا بود
دهشت و ترس، همه اش وحشت بود
این هیاهو چه به حیوان؟!…
این هیاهو چه به پروانه ی بی جان…
این هیاهو چه به سرو سر کوچه..
ماکیان را چه به این دهشت و غوغا
و جمادیّ، دور از این وِیلا بود…
دوش، مَلَک می چرخید
و جن زیر زمین می کاوید
در چشم مالکان فضا…
زمین نزدیک گردید
و همه در جستجو بودند
آسما ن گمشده ای داشت
و زمین دنبال کسی بود
فضا غرقِ در اندیشه ی یاری
و جهان
و جهان
از پی انسانی بود…
آری انسان؛…
این همه درد، این همه رنج
این همه ناله ی غربت
این همه شِکوه و ماتم
همه از بی کسی انسان بود
ابر و باد و خورشید
مه و باران و ستاره
همگی می گقتند
کاش انسانی
عوض آدمیان بود
آری انسان…
نه هر گردی گردوست
و نه هر انسانی انسان است
همه ی دنیاها
یک دو انسان در وجودش آرزو دارد
چه زیادند آدم ها
چه کمند انسان ها
کمتر از کم؛ نیستند..
انگار کیمیایی نایاب،
خانه در انسان دارد
چه عجب اکسیری است
اکسیر نجات…
دُر دریای سعادت…
و زندگی را برد
آن کس که وجودش به وجودش آمیخت
آسمان گو همه ابر
ابرها گو همه باران
باران…
چه توانند کنند
با حریقی که برافروخته در کانونش
این جهان سربی داغ
و جهانی آتش
و برابر، همه خورشید
چه توانند کنند
با طلایی که بود در جانش
یک یک اعضایش
بند بند حیاتش
و هاله ی اطراف وجودش
یک صدا در همه جا می گویند:
هر که انسان نه بدیدست همین است
کیست این انسان،
چه نهفته است در این پیکر صد جان..
او کجا و بدن عالم بی جان…
هم ز بالاست علامت هم ز الله نشان
آدمی محو صفاتش شده هر صبح و پسینی
بی شک این آدم نیست،
نه فرشته، نه ملک، جن و پری نیست
خارج از درک، ولی او خودِ درک است
فهم بالای مقامش، هوس لاله به دستار بود…
آخر این کیست؟….
آخر این کیست که عالم همه درمانده اوست؟…
آخر این کیست که جان ها همگی بسته به اوست؟…
آخر این کیست که در بند تنش نیست؟…
آخر این کیست که تنی یارش نیست؟…
نور اّلله است و با اهریمنش نیست..
آری این انسان است…
آری این انسان است که جهانی را به دنبال بود
آری این انسان است که دست از ماسوا شسته
غرق در بحر صفات،
با هدف می تازد…
چو می نگرد آدمیان عالّم را
نفس می گیرد
پنجه در پنجه نفرت
در دلش غوغاهاست…
که خدایا چه کنم آدمیان را…
چه کنم تا برسد کال درختی
که شود آخر عمرش چو یکی انسان ها
درک و فهمش بشود علیین
و به جز سجینش…
اندیشه کند در همه جا
چه کنم همچو ستاره، در زمین باشند
و قلب هایشان به وسعت آسمان، در آسمان
چه کنم دلهاشان ابری بشود
و با چشم های بارانی…
نظاره گر زمین و زمان
چه کنم دو قاطر چموش وجود
شهوت و شهرت . . .
با نفس اماره، با نفس سیه آلود
که به هر قیمتی هودج آدم را
می برد تا فراسوی ناکجاآباد…
چه کنم تا بفهمد دین را:
امام یعنی چه؟ نور یعنی چه؟
نیم رخی نگران باشد چهره ی مظلومش را
چو یوسف زیبق نقاب
ورای کوه های غربت، پشت ابر تعصب ها
در اندیشه ی انسان شدن انسان هاست…
مگر انسان چیست؟ مگر انسان کیست؟
و در این کهنه بازار جهان
غرفه ای کوچک:
از پی انسان شدن آدم هاست…
غرفه ای کوچک
با اندیشه ای عالم گیر
کوچک است اما
هدفش: رعد آساست
مقصدش: قرب خداست
و انگیزه یاری، عشق فریاد رسی
آتش زده پیکره اش را….
چیست این انسان؟
کیست این انسان؟
معجونیست ز اکسیر محبت
معجونیست ز اکسیر عداوت
معجونیست ز حقیقت؛ ز طریقت؛ ز شریعت
و به اندازه ی دنیاها:
چاشنی اقبال و ارادت
انسان شدن محال است…
لیک پله ی اولیش جای من و توست…
هم به زحمت
هم به عنایت
طی شود یک یک آن ها…
پس بیا با کمکی غیبی
پس زنیم پرده غیبت را
هم که شاید نمی از آن ور پرده
تر کند چشم نهان را…
ان شاء الله…